Każdy z nas ma takie filmy, które go urzekają. Które mimo wielu przespanych nocy nadal nie chcą wyjść z głowy. Dla mnie taki filmem z całą pewnością są Debiutanci (Beginners).
Film opowiada historię trójki ludzi i psa (który według mnie także gra tu główną rolę). Oliver jest 30 letnim kawalerem, grafikiem. Jego życie wydaje się być poukładane. Pewnego dnia jego 75 letni ojciec wyjawia mu skrywany od dawna sekret - jest gejem i postanawia teraz korzystać z życia bez ograniczeń. Dla większości z nas byłby to zapewne nie mały szok. Ktoś kto był dla nas przez całe życie wzorem, nagle okazuje się być kimś zupełnie innym niż go sobie wyobrażaliśmy. Olivier mimo tego szoku postanawia jednak zbudować z ojcem relację od nowa. Zaakceptować go takim jakim jest. Co więcej wkrótce poznaję tajemniczą dziewczynę i odkrywa, że to w co dawno przestał wierzyć, czyli prawdziwa miłość, jednak istnieje. Relacja ta odmieni jego życie do góry nogami.
To co urzeka w tym filmie to przede wszystkim bohaterowie. W Annie zakochujemy się od jej pierwszego uśmiechu. Widząc szczęście ojca Oliver, cieszymy się razem z nim. To co mnie pochłonęło to te małe smaczki, których jest tu pełno. Rozmowy Olivera z psem, grafiki, metaforyczne teksty (graffiti malowane jako przejaw buntu <3 ) - pełne przemyśleń na temat naszego życia. Scena balu przebierańców pozostanie mi w pamięci jako jedna chyba z najpiękniejszych scen zrodzenia się miłości. Cały związek Oliver i Anny jest niesamowity. Można mieć wrażenie, że widzimy tu parę młodzieńczą miłość, a nie ludzi przy 30. Niedopowiedzenia, przebrania, ciągłe przenośnie i aluzje. Oboje są artystami - inaczej spostrzegają otaczający ich świat i to doskonale widać. Nic nie jest tu podane na tacy. Wszystko ma tu swoje drugie dno.
Na prawdziwą miłość nigdy nie jest za późno. Mnie osobiście świat ten pochłonął, aż sam chciałbym przeżyć taką miłość.
W opisie filmu napisano, że jest to dramat-komedia. Mimo, że na naszej twarzy od czasu gości uśmiech, to nastrój filmu jest bardzo smutny. Być może klimat ten buduje melancholijna muzyka. Na pewno ciąży na nas też wiedza o stanie zdrowia ojca, a może to wina jakby ciągle przygnębionego Olivera?
Pisanie recenzji nigdy nie było moją dobrą stroną. Uważam jednak, że film na prawdę warto obejrzeć(nawet jeśli ten tekst nie zachęca). Zobaczyć , że początki chociaż bywają ciężkie, często nie wiemy co mamy robić, są też zarazem najpiękniejsze.
Film opowiada historię trójki ludzi i psa (który według mnie także gra tu główną rolę). Oliver jest 30 letnim kawalerem, grafikiem. Jego życie wydaje się być poukładane. Pewnego dnia jego 75 letni ojciec wyjawia mu skrywany od dawna sekret - jest gejem i postanawia teraz korzystać z życia bez ograniczeń. Dla większości z nas byłby to zapewne nie mały szok. Ktoś kto był dla nas przez całe życie wzorem, nagle okazuje się być kimś zupełnie innym niż go sobie wyobrażaliśmy. Olivier mimo tego szoku postanawia jednak zbudować z ojcem relację od nowa. Zaakceptować go takim jakim jest. Co więcej wkrótce poznaję tajemniczą dziewczynę i odkrywa, że to w co dawno przestał wierzyć, czyli prawdziwa miłość, jednak istnieje. Relacja ta odmieni jego życie do góry nogami.
To co urzeka w tym filmie to przede wszystkim bohaterowie. W Annie zakochujemy się od jej pierwszego uśmiechu. Widząc szczęście ojca Oliver, cieszymy się razem z nim. To co mnie pochłonęło to te małe smaczki, których jest tu pełno. Rozmowy Olivera z psem, grafiki, metaforyczne teksty (graffiti malowane jako przejaw buntu <3 ) - pełne przemyśleń na temat naszego życia. Scena balu przebierańców pozostanie mi w pamięci jako jedna chyba z najpiękniejszych scen zrodzenia się miłości. Cały związek Oliver i Anny jest niesamowity. Można mieć wrażenie, że widzimy tu parę młodzieńczą miłość, a nie ludzi przy 30. Niedopowiedzenia, przebrania, ciągłe przenośnie i aluzje. Oboje są artystami - inaczej spostrzegają otaczający ich świat i to doskonale widać. Nic nie jest tu podane na tacy. Wszystko ma tu swoje drugie dno.
Na prawdziwą miłość nigdy nie jest za późno. Mnie osobiście świat ten pochłonął, aż sam chciałbym przeżyć taką miłość.
W opisie filmu napisano, że jest to dramat-komedia. Mimo, że na naszej twarzy od czasu gości uśmiech, to nastrój filmu jest bardzo smutny. Być może klimat ten buduje melancholijna muzyka. Na pewno ciąży na nas też wiedza o stanie zdrowia ojca, a może to wina jakby ciągle przygnębionego Olivera?
Pisanie recenzji nigdy nie było moją dobrą stroną. Uważam jednak, że film na prawdę warto obejrzeć(nawet jeśli ten tekst nie zachęca). Zobaczyć , że początki chociaż bywają ciężkie, często nie wiemy co mamy robić, są też zarazem najpiękniejsze.
Komentarze
Prześlij komentarz