it hurts enough?

Wolę usłyszeć od kobiety brutalne “odpieprzże się” niż pokrętne teksty w rodzaju “kochanie, może byś tak sprawdził, czy cię nie ma w drugim pokoju, i został tam, bo pokój nie lubi być pusty”.

~Tomasz Beksiński, ostatni felieton

Miałem już więcej nie pisać o miłości, nie przyznawać się do tego uczucia, które stanowi moją piętę Achillesową. Jest moim czułym punktem, nitką, za którą pociągając powodujemy lawinę wewnętrznego zamieszania. Wystarczy jeden mały impuls, jeden zachwyt, bądź (występujące chyba częściej) rozczarowanie, aby na dłuższy czas nie móc się pozbierać. Pozwolić by próba stworzenia czegoś trwałego, namiastka bliższej relacji z drugą osobą, wyssała z ciebie całą energię życiową. Utwierdziła cię w przekonaniu, że stan melancholii - tęsknoty do czegoś pięknego lecz obecnie (czy kiedykolwiek w ogóle będzie?) nieosiągalnego, jest twoim emocjonalnym przeznaczeniem.

Would it be okay, if I took your breath away? 
Well, only for a while. 
Only it till it hurts inside. 

Well it feels like love
But I'm not sure
If it really does

And it hurts like love
But I'm not sure if it hurts enough,

So, you move me
So I almost fall,
If I just disappeared would you even notice at all?

Well, no
I don't think so.

And all I want is you
But I'm not sure if you want me to
When I go I know I'll cry
And I'm not sure
If your eyes will remain dry

Would it be alright, if I stayed with you tonight?
Well, would it be ok if I took your breath away?

Well I feel all alone
But I'm not sure if you're on your own
And I feel like a fool
And I'm not sure
Why I'm waiting for u
Cos it feels like love
And I'm not sure
If it really does
And it hurts
It hurts like love
And I'm not sure
If it hurts enough
I'm not sure
If it hurts enough

~Elena Tonra "Took your breathe away"

Coraz dłużej żyjąc na tym świecie dochodzę do wniosku, że to chyba miłość jest tym co napędza ludzi, jest powodem, dla którego wstajemy każdego dnia i chcemy żyć. By móc otrzymać odrobinę tego skarbu od innych, udzielić go świadomie lub nie innym.

Nie wiem, czy tym razem się zakochałem. Od początku podchodziłem do tego z rezerwą. Przyjąłem postawę nie wiem co będzie, co wyniknie, poczekamy zobaczymy. Nie obiecujmy sobie nie wiadomo czego. Nie twórz scenariusza przyszłości, przewracając dopiero pierwszą stronę. Starałem się trzymać mocno tego postanowienia, co innego ma w tym temacie do powiedzenia moja głowa (a może raczej serce?). Nie dla niej takie kajdany. Czując, że jest przyjemnie, wspaniale - podsuwa myśl, że to może to. Czyżbyś odnalazł to, czego tak uparcie poszukujesz? Można w końcu skończyć tą farsę, potocznie nazywaną życiem? 

Każdy z nas ma jakieś kryteria, oczekiwania jak to będzie. Jak ma wyglądać ta druga połówka jabłka. Najpierw wyobrażamy sobie jej wygląd, jednak z czasem dochodzimy do wniosku, że w sumie to nie to jest najważniejsze, i tak Amor trafia w nas wtedy kiedy najmniej tego się spodziewamy, zakochujemy się w tych przypadkowych przechodniach kroczących obok nas. Musi być jednak coś, co przykuje tą naszą uwagę. Co spowoduje, że wzrok nie prześlizgnie się tylko po jej twarzy, lecz zatrzyma się na dłużej. Jakiś szczegół. Piękny uśmiech? Wyraz twarzy, taki prawdziwy, rodzący ciekawość, kto kryje się za nim? 

Niezrozumiałe staje się tylko, czemu to musiało się tak skończyć. Czy to faktycznie koniec? Czy obietnica "jeszcze tyle razem zobaczymy, zrobimy" potrafi wyparować tak szybko, tak niespodziewanie, bez oznajmiania powodu? Myślę, że przyczyna zawsze jest, niestety dla jednej ze stron jest ona mniej znana, ukryta pod płaszczem niewiedzy, niemożności czytania w myślach drugiej osoby.

Czy warto walczyć? Z płaczącym, nie tylko sercem, próbować złapać ponowny kontakt? Tylko, czy druga strona tego oczekuje?

To szczera prawda, ziemski aksjomat, że to jak wiele ktoś dla nas znaczył odkrywamy, kiedy zniknie. Kiedy nie możemy już go zobaczyć, porozmawiać. Tylko, czy za każdym razem to musi, aż tak szarpać. Czy druga osoba odchodząc musi wyrywać za sobą ten przylepiony do naszego wnętrza ogon?