Spokojnie. Nie trzeba się spieszyć.

Miałem sen. Przestały działać hamulce. Na mojej twarzy zaczęło malować się przerażenie. Nie miałem powodu, by nie krzyczeć ze strachu. Pędziłem. Gnałem przed siebie. W momencie, w którym chciałem zwolnić okazało się, że nie jest to możliwe. Nie mogłem nic robić. Mogłem tylko krzyczeć.

  Nigdy nie miałem bliższej relacji ze snami. Zawsze była to tylko przelotna znajomość. Romans na jedną noc. Wraz ze wschodzącym słońcem wszystko ulegało zapomnieniu. Czasem pozostawały tylko skrawki tych bardziej emocjonalnych obrazów. Jednak nigdy nic znaczącego coś więcej. Po prostu przebłyski z tego drugiego życia. To, co miało miejsce po drugiej stronie, zostawało tam na zawsze.

  Któregoś dnia musiał jednak nadejść dzień, kiedy ta część mojego życia musiała ulec zmianie. Moment, w którym senna historia doczekała się swojej kontynuacji na zewnątrz. Wszedłem z nim w dialog. Ostrzegł mnie. Zwolnij, to może się źle skończyć.
 
  Czymś zdumiewającym jest fakt, iż pewne wydarzenia zmieniają nasze postrzeganie świata. Wśród morza zabłąkanych słów dnia codziennego zaczynamy wyłapywać te, które niosą dla nas jakieś znaczenie. A przynajmniej tak uważamy. Obserwowani ludzie zyskują nową narrację. Wszystko jest niby jak dawniej, a jednocześnie nic nie jest jak wcześniej. W sensie materialnym, fizycznym, wizualnym nic nie uległo zmianie. Dom jest domem, drzewo drzewem, dziewczyna spotkana przypadkiem na ulicy dziewczyną spotkaną na ulicy. Czujemy jednak, że to nie jest ten sam budynek, drzewo, dziewczyna. Coś uległo przemianie. Coś, czego nie widzimy, ale jednocześnie czujemy, że nie jest tym samym spostrzeżeniem, które pamiętamy z tysiąca poprzednich doświadczeń.

  Wiesz, kiedyś wszystko się ułoży. Nie mogę powiedzieć kiedy i dlaczego, ale to wiem. Czuję, że wszystko będzie lepiej.

  Chłodny wiatr daje znać o swojej obecności. Głaszcze swą niewidzialną dłonią po policzku. Tak jakby starał się cię pocieszyć. Przypomnieć momenty kiedy mama głaskała cię po policzku, kiedy coś poszło nie po twojej myśli i jedyne co mogłeś zrobić to opłakać nieodwracalną stratę. Dookoła słychać szum powoli zasypiającego miasta. Noc zdołała już przykryć ulice swoim płaszczem. Podziwiasz pojedynek światła i mroku. Wstajesz i ruszasz w stronę zapraszającej cię blaskiem ulicznych latarni alei. Wędrują nią nieliczni samotni wędrowcy. Spieszący się do ciepłych mieszkań, oczekujących ich żon i dzieci, ciemnych, pustych kamienic. Zielone światło. Możesz przejść na drugą stronę, dołączyć do anonimowych wędrowców, stać się jednym z nich.